door Annemieke van Straalen | 31 januari 2022
Ze staan bovenaan de podcast-hitlijsten en hebben meerdere bestsellers op hun naam; Marie Lotte Hagen en Nydia van Voorthuizen zijn niet meer weg te denken uit het medialandschap. De vrouwen achter DAMN, HONEY hebben onsaan het denken gezet over alle sh*t waar je als vrouw van deze tijd mee moet dealen. En met die feministische boodschap zijn ze niet enkel mediamakers, maar Nederlands bekendste activisten geworden. Bij Feminer weten we dat zo’n combinatie niet altijd over rozen gaat, want vechten voor je rechten is niet het meest lucratieve business model. Daarom vroegen we onze voorbeelden hoe zij het doen.
Dit artikel is een late publicatie van een interview dat in 2020 is afgenomen. Het is dus mogelijk dat sommige antwoorden niet meer helemaal accuraat zijn.
Veel van jullie fans zijn niet ouder dan twintig. Waren jullie er ook zo vroeg bij met jullie feministische interesse?
ML: ‘’Als tiener en twintiger leefde het onderwerp van genderongelijkheid nog niet echt. Mijn ervaring is dat je zulke dingen pas inziet als zich een directe aanleiding aandient. In het geval van DAMN, HONEY was dat het het boek van Jamie Li, waarin een aantal dingen stond waarvan onze haren overeind gingen staan. Daarvoor weet je wel dat er dingen mis zijn, maar dan uit zich dat meer als onderbuikgevoel. Je kan er niet precies je vinger op leggen of het onder woorden brengen, maar na zo’n ‘aha-moment’ kan je er niet meer omheen.’’
Wisten jullie op die leeftijd al hoe jullie carrière er idealiter uit zou zien?
ML: ‘’Van jongs af aan wilde ik al kinderboekenschrijver worden. Ik liep stage bij een kinderboekenuitgeverij, ging als freelancer aan de slag en schreef zelfs een jeugdboek! Het plaatje klopte, maar toch vroeg ik me af of ‘’dit alles was’’. De droom die ik had was uitgekomen, maar bleek toch niet echt voor mij te zijn. Ik heb me lange tijd richtingloos en een beetje verloren gevoeld: ik riep vaak dat ik mezelf niet kende en niet wist wat ik met mijn leven wilde. Een ware identiteitscrisis, maar toen kwam DAMN, HONEY.’’
N: ‘’De media hadden een magnetische aantrekkingskracht op mij. Toch bleek die wereld niet helemaal mijn ding: hij was te hard. Bovendien kwam ik er tijdens mijn stage bij Glamour achter dat het me wel een beetje eentonig leek om voor de rest van m’n leven naar een scherm te koekeloeren. Tegelijkertijd maakte ik carrière bij de Coffee Company. Op een gegeven moment werkte ik daar vier dagen in de week, de rest van de tijd schreef ik. Juist die afwisseling vond ik heerlijk. Met DAMN, HONEY hebben we een gouden combinatie te pakken: schrijven, maar ook de podcast maken en social media.’’
Lees hier ons nieuwste artikel. →
Met DAMN, HONEY hebben we een gouden combinatie te pakken: schrijven, maar ook de podcast maken en social media
Jullie zijn rolmodellen voor een hoop jonge feministen in Nederland en zelfs daarbuiten. Brengt die rol ook een bepaalde druk met zich mee – alsof het feministische geweten altijd in je nek zit te hijgen?
ML: ‘’Naarmate we meer leren over wat er allemaal mis is in de wereld, wordt het moeilijker om altijd maar alles goed te doen. Dat kan ik best wel vermoeiend vinden. Dat gevoel van: ‘’ik mag ook níets meer doen’’ is heel herkenbaar. Maar je moet ergens de grens trekken tussen je individuele keuzes en de drang om alle wereldproblemen op te willen lossen. Leven an sich is al niet goed voor de planeet – 100% goed doe je het dus nooit.’’
N: ‘’Soms verlang ik even terug naar de tijd waarin ik nog zonder schuldgevoel met overvolle winkeltassen de H&M uit kon lopen. Maar dan bedenk je “sh*t, die persoon ben ik niet meer”. Wat we zeggen en doen wordt onder een vergrootglas gelegd. Als ik in een aflevering een statement maak, dat in het oneindige nuanceer en zelfs nog grap: “nu krijg ik vast boze brieven” maak, krijg ik – je raadt het al – alsnog boze brieven.’’
En andersom: wie zijn jullie rolmodellen?
ML: ‘’Vrijwel alle mensen die we ooit hebben uitgenodigd voor de podcast zouden we onze rolmodellen kunnen noemen. Ze verbreden onze blik op de wereld en maken ons opnieuw bewust van onze eigen privileges. Dat vinden we inspirerend.’’
N: ‘’Mensen van wie we veel leren zijn Clarice Gargard, Sioejeng Tsao, Devika Partiman, Annika Mell en Jens van Tricht. Hoe meer we leren over het feminisme, hoe kritischer we ook over onze rolmodellen zijn. Maar dat betekent niet dat we gaan vingerwijzen. Integendeel: hoewel Kim Kardashian voor ons persoonlijk geen rolmodel is, is dat voor een ander misschien wél het geval. Dan kunnen we alleen maar zeggen: go for it!’’
Jullie lijken ontzettend gedreven door passie en hebben daar je werk van gemaakt, maar zouden jullie jezelf ook omschrijven als ‘ambitieus’?
N en ML (in koor): ‘’Jazéker!’’
ML: ‘’We willen graag blijven groeien en op een gegeven moment uiteraard de wereld overnemen.’’
N: ‘’Het gaat vooral om onze boodschap: de hele wereld hoeft niet mij als persoon te leren kennen, maar ik zou het fantastisch vinden als de inhoud van ‘Heb je nou al een vriend’ bij veel mensen terechtkomt. Ik ben in veel gevallen niet de persoon om al deze verhalen te delen, daarom willen we vooral ook een podium bieden aan mensen die uit eigen ervaring spreken. We horen vaker dat mensen regelmatiger door grotere media worden gevraagd, als ze bij onze podcast te gast zijn geweest. We zijn misschien niet de meest beluisterde podcast, maar we kunnen er wel voor zorgen dat de stemmen van onze gasten beter worden gehoord – dat is fantastisch.’’
We willen graag blijven groeien en op een gegeven moment uiteraard de wereld overnemen
DAMN, HONEY is toch een beetje jullie ‘kindje’. Maar daarom is succes nog geen vanzelfsprekendheid. Hoe gaan jullie daarmee om?
N: ‘’Geld zorgt voor verreweg de grootste onzekerheid: je kan een hele succesvolle podcast maken en nul euro verdienen. De boekenwereld is nu ook niet direct een wereld waar je eenvoudig een goede boterham verdient. En dat we activisten zijn, maakt het ook niet makkelijker! We moeten zorgvuldig zijn met sponsordeals en kunnen niet zomaar van alles aannemen: het moet écht passen bij de identiteit van DAMN, HONEY. Het voelt goed om the high road te nemen, maar het is toch zuur dat je daarmee regelmatig je financiële zekerheid ondermijnt.’’
ML: ‘’Soms krijgen we zo’n ‘fout’ zakenvoorstel en fantaseren we een splitsecond over wat we met dat geld zouden kunnen doen. Maar uiteindelijk weten we: dit wordt ‘m niet.’’
N: ‘’Het kan ook lastig zijn omdat onze persoonlijke en professionele levens zo met elkaar vervlochten zijn. Onze community bevindt zich online: Instagram gaat eindeloos door en dat wordt steeds meer. Wat doe je als iemand op zaterdagavond een onwijs persoonlijk verhaal met je deelt? Het voelt niet natuurlijk om daar op dat moment geen aandacht aan te besteden, ook al wil je zelf graag even ‘uit staan’ en chillen op de bank.’’
Als jonge feministen zijn jullie een vreemde eend in de bijt in de literaire wereld. Heeft dat wel eens gebotst?
ML: ‘’Toen we gehuld in tepelkwastjes op het Boekenbal verschenen, waar het thema nota bene ‘Rebellen en dwarsdenkers’ was, dachten veel mensen dat wij de ‘meisjes’ waren die voor het entertainment moesten zorgen. Ze konden zich amper voorstellen dat wij óók boeken hadden geschreven. Dat maakt wel weer duidelijk waar wij voor strijden. Je kan als vrouw in bijna alle gevallen verwijten verwachten: je bent te sexy, of juist niet genoeg, je bent te bloot, of niet bloot genoeg. We wilden met onze outfit juist een statement maken.’’
N: ‘’Het is logisch dat je geseksualiseerd wordt als je met tepelkwastjes op het Boekenbal verschijnt, maar wij wilden juíst laten zien dat onze blootheid niets afdeed aan onze schrijverskwaliteiten. Dat je ook als vrouw met tepelkwastjes serieus moet worden genomen. In onze maatschappij lijken veel mensen niet te denken dat die twee dingen samen kunnen gaan.’’
Ik weet vanuit Feminer dat het heerlijk is om jezelf in een passieproject te storten, maar dat het ook gevaarlijk kan zijn. Leggen jullie jezelf niet te veel op?
N: ‘’Ik denk dat ik een tijd veel te ambitieus ben geweest: ik had overspannen klachten en wilde het op elk vlak goed doen. Op mijn werk de beste zijn, een uitgebreid sociaal leven, een boek schrijven en ook nog eens allemaal marathons rennen. Daarvoor mogen we jonge generaties wel beter beschermen. Het gaat altijd over wat je allemaal wil bereiken, maar – hoe cliché ook – de reis is minstens zo belangrijk. Veel jonge mensen willen perfect zijn, maar dat is bullsh*t. Dat zou ik nieuwe generaties willen meegeven. We mogen wat meer compassievol naar onszelf zijn.’’
Veel jonge mensen willen perfect zijn, maar dat is bullsh*t
Dat zou ik nieuwe generaties willen meegeven: we mogen wat meer compassievol naar onszelf zijn
Annemieke van Straalen Bekijk Berichten
door Annemieke van Straalen | 31 januari 2022
Jacqueline Bel: “Vrouwen in de literatuur moeten serieus behandeld worden, niet als een aparte categorie”
door Tesse van der Linden | 7.12.2023 | Magazine, Rolmodellen
Jacqueline Bel is hoogleraar moderne Nederlandse Letterkunde aan de Vrije Universiteit Amsterdam. In haar onderzoek focust ze zich op een echt Feminer onderwerp: (vergeten) vrouwelijke schrijvers in de Nederlandse literatuurgeschiedenis.
door Feminer Redactie | 11.10.2023 | Rolmodellen
Françoise Perrick en Mercedeh Naseri vertellen hoe ze na hun rechtenstudie hier terecht zijn gekomen, wat hun werk en het bedrijf zo leuk maakt en hoe ze actief bezig zijn met inclusie en diversiteit.
Zakenvrouw Elske Doets: “Doe niet wat anderen van je verwachten, volg dat stemmetje in je buik.”
door Nadine Hoen | 2.10.2023 | Rolmodellen
Feminer rolmodel Elske Doets vertelt Feminer over focus aanbrengen in jouw carrière, hoe we meer vrouwen aan de top krijgen, en de aankomende editie van de Young Ladies Business Academy (YLBA).
